creyendo que me iba a ahogar a cada segundo que pasaba,
sabiendo que ese sería el último centímetro de cielo que iba a ver...
Pero luego resultaba que el agua bajaba y todo el sofoco había sido en vano.
Me quedo sin duda con el invierno.
No quiero más veranos.
O no como éste.
Elijo el frío, para así tener una excusa cuando me ponga a temblar.
Esto es de lo poco bueno que he hecho últimamente, y tan siquiera te has dado cuenta.
Yo antes podía dormir,
ahora cada vez me conozco menos.
(De pedir a gritos que alguien me salve, pero de callarse cuando ves que vienen. De eso va la cosa.)
No et callis, perquè som moltes persones les que volem (i podem) salvar-te.
ResponderEliminar(Ets increïble, cada cop n'estic més i més segura.)
T'estimo
Eliminar